આઠ વર્ષની સોનલ ડોક્ટરના કેબિનની બહાર બેન્ચ પર એના ટેડીબીયર સાથે રમતી હતી. કેબિનની અંદર એના મમ્મી-પપ્પા ડોક્ટરની કેબિનમાં બ્લડ રિપોર્ટ શું આવ્યો એ જાણવા તલપાપડ થતાં હતા.
ડોક્ટરે ડેસ્ક ઉપર બંને હાથની આંગળીઓ એકબીજામાં પરોવી સ્થિર અવાજે કહ્યું, ‘બ્લડ રિપોર્ટ મુજબ, તમારી દીકરીને લ્યુકેમિયાની બીમારી છે.’
લ્યુકેમિયાની બીમારી સાંભળીને તરત જ મમ્મીની આંખમાંથી આસું નીતરવાના શરૂ થઈ ગયા.
પપ્પાએ ચિતાગ્રસ્ત અવાજમાં પૂછ્યું, ‘લ્યુકેમિયા? પણ એનો કોઈ ઈલાજ તો હશે ને ડોક્ટર?’
‘અનફોર્ચ્યુનેટલી, અત્યાર સુધી એનો કોઈ જ પ્રોપર ઈલાજ નથી શોધાયો.’ ડોક્ટરે સહેજ ખભા ઊંચા કરી નકારમાં માથું ધુણાવ્યુ.
‘પ્લીઝ ડોક્ટર, ડુ સમથીંગ ટુ સેવ હર. શી ઈઝ આવર ઓન્લી ચાઇલ્ડ.’ રડતાં અવાજે મમ્મીની અંત:વેદના બોલી ઉઠી.
‘સ્યોર, અમે અમારાથી બનતા બધા જ પ્રયત્નો કરીશું, પણ મેડિકલ પ્રોસીજરની પણ અમુક લિમિટ હોય છે… યુ ક્નો’ ડોક્ટરે પ્રોફેશનલ જવાબ આપ્યો.
~
રાત્રે સૂતાં પહેલા બેડ ઉપર બેઠેલી સોનલે એના પપ્પાને કહ્યું, ‘ડેડી, વિલ આઈ ડાય?’
‘ના બેટા, એવું ના બોલાય. મારી નાનકડી પરીને કશું જ નહીં થાય…’ પપ્પાએ એના લલાટ ઉપર ચુંબન ભરી લઇ પૂછ્યું, ‘… અને આટલું મોટું જૂઠ કોણે કહ્યું તને?’
‘મોમ કિચનમાં એકલી-એકલી રડતી હતી. આઈ સો હર ડેડી…’ બાળ નિખાલસતાથી એણે જવાબ આપ્યો.
મમ્મી બેડરૂમમાં સોનલનું ફ્રૉક વાળતાં બધું સાંભળી રહી હતી. પીઠ ફેરવી પપ્પા સામે નજર કરી. બન્નેની આદ્ર આંખો એકબીજાને ક્ષણિકવાર મૌનપણે જોઈ રહી. મમ્મીએ ચહેરા ઉપર હુંફાળું સ્મિત લાવી બેડ ઉપર બેઠેલી સોનલને ગળે લગાવી ગાલ ઉપર બચી ભરી લીધી. પછી લાગણીભીના સ્વરે કહ્યું, ‘બેટા, તને ખબર નથી મમ્મી-ડેડી તને કેટલો બધો પ્રેમ કરે છે…’ કહીને છાતીમાં સમાવી લીધી.
‘પણ મમ્મી-ડેડી, હું તો તમને ખૂબ ખૂબ ખૂખૂખૂબ જ બધો પ્રેમ કરું છું… આટલો બધો…’ સોનલે એના બન્ને નાના હાથ હવામાં ફેલાવી કહ્યું.
સોનલની નિખાલસતા જોઈને બન્નેની આંખમાંથી આંસુ અને હ્રદયમાંથી લાગણીઓ છલકાઈ આવી.
~~~
